ဆရာေကာင္း တပည့္ .. (၂၄)

ညေနငါးနာရီမထိုးခင္ မိုးေကာင္းကင္ဆီက ဖုန္းလာသည္။ သူအိမ္ကထြက္လာၿပီဆုိသည့္ အေၾကာင္းကို လွမ္းေျပာတာျဖစ္ပါသည္။ အေဖျဖစ္သူ ဦးစိုးသာ ဆိုင္ကေန ျပန္မေရာက္ေသးေပမယ့္၊ မႈန္နံ႔သာ ဆင္ျခင္သည့္အေနႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္ကို လမ္းထိပ္မွာသာ ေစာင့္ခိုင္းထားသည္။ သူမႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္ ေမတၱာခ်င္းဖလွယ္ကာ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကသည့္မို႔ အိမ္ေရွ႔ထိ ကားရပ္ထိုးၿပီး လာႀကိဳလည္း၊ ေဒၚေကသီက ကန္႔ကြက္မည္ေတာ့ မထင္ပါ။ သူမဖာသာသူမ အရွက္သည္းေနလို႔သာ မႈန္နံ႔သာတစ္ေယာက္ မိုးေကာင္းကင္ကို အိမ္သားေတြႏွင့္ မိတ္မဆက္ေပးရဲတာျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ ညီမျဖစ္သူ သံစဥ္သာက ”မမ အေမ့ကို မေျပာရဲရင္ ညီမေလး ေျပာေပးမယ္ေလ” ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္ခါနီးတြင္ တီးတိုးတီးတိုးႏွင့္ လွမ္းစေနေသးသည္။ မႈန္နံ႔သာ ညီမျဖစ္သူကို လက္သီးစုပ္ကိုေထာင္ကာျပရင္း အိမ္ေပၚကေန မသိမသာ ဆင္းလာခဲ့ရသည္။

အခ်ိန္တြက္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္မို႔ သူမလမ္းထိပ္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ မိုးေကာင္းကင္၏ ကားနီေလး လမ္းထဲသို႔ ခ်ဳိးေကြ ႔၀င္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မႈန္နံ႔သာ့ေရွ႔တြင္ အသာေလးကပ္ရပ္ၿပီး သူမကို တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ မႈန္နံ႔သာ အထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။

“ေကာင္း … ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ ..“
လမ္းမႀကီးေပၚေရာက္လို႔ မိုးေကာင္းကင္က သူတို႔အိမ္ဘက္သြားသည့္ ညာဘက္လမ္းကို မယူပဲ၊ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ဳိးေကြ ႔လိုက္သည္တြင္ မႈန္နံ႔သာ ေမးမိသည္။
“ေကာင္းတို႔ ညေနစာ အရင္စားမယ္ .. ေကာင္းထြက္လာတုန္းက အိမ္မွာ ေမေမေရကူးေနတယ္ ... တခါတည္း သြားရင္ သူနဲ႔တိုးေနမွာစိုးလို႔ ..“
မိုးေကာင္းကင္က ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ေျပာလိုက္သည့္စကားဆိုေပမယ့္၊ ထိုစကားအၾကားတြင္ မႈန္နံ႔သာ ငိုင္ေတြသြားသည္။ ေကာင္းက သူမကို သူ႔အေမႏွင့္ မေတြ႔ေစခ်င္ဘူးတဲ့လား။ ဒါ .. ဒါဆို …။

တိတ္ဆိတ္ကာ ၿငိမ္က်သြားသည့္ မႈန္နံ႔သာအျဖစ္ကို မိုးေကာင္းကင္ သံုးမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမွ ရိပ္မိသည္။ ခါတိုင္းသူကားေမာင္းေနတိုင္း ႏြဲ ႔ႏြဲ ႔ေလးမွီ၍ ငရန္မကန္းကို မထိတထိႏွင့္ လာလာစသူက ဒီေန႔ၾကေတာ့ သူ႔ဘက္ေတာင္ လွည့္ၾကည့္မေန။ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနတာလဲဟု အသည္းအသန္ စဥ္းစားရသည္။ သူ .. ဘာမ်ား အမွားလုပ္မိလို႔လဲ …။
“မႈန္ .. ဘာျဖစ္သြားတာလဲ .. ေကာင္းေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္လား ..“
“ဟုတ္တယ္ ..“
မႈန္နံ႔သာ အသံက စိတ္ေကာက္သံလိုလို၊ စိတ္ဆိုးသံလိုလို အသံျပတ္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေကာင္းကင္ ေနာက္ကားရွင္းမရွင္းကို ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ကားကို လမ္းေဘးထိုးခ်ရပ္သည္။ ကားေလးက တု႔ံခနဲရပ္သည္။

“မႈန္ .. အဲဒီအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ဆိုးမေနနဲ႔ .. လာ အခု ေကာင္းကားျပန္ေကြ ႔မယ္ .. ဒါ ေကာင္းရဲ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလးပဲ ဆိုၿပီး ေမေမနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ .. မႈန္ ဘာမွစိတ္ပူစရာမလိုဘူး .. ေကာင္းတို႔မိသားစုက အင္မတန္မွ လြတ္လပ္တယ္ ..  ေကာင္းအေဖနဲ႔အေမကလည္း ေကာင္းတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္စလံုးေပၚ ဘာမွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ မရွိဘူး .. ဘယ္လိုလဲ ..“
သည္လိုဆိုေတာ့လည္း မႈန္နံ႔သာ မိုးေကာင္းကင္ကို ျပန္အားနာရျပန္သည္။ သူမကို တည္တည္စူးစူး စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မိုးေကာင္းကင္ကို ကႏြဲ ႔ကလ်အၿပံဳးေလးတစ္ခု ၿပံဳးျပသည္။ ကိုယ္ကိုလည္း ႏြဲ ႔ႏြဲ ႔ေလးေစာင္းလိုက္သည္တြင္ သူမနားကို တိုးကပ္လာသူ မိုးေကာင္းကင္၏ ပုခံုးတစ္ဖက္၌ မွီၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ မိုးေကာင္းကင္၏ ေယာက်္ားေလးရနံ႔ျဖစ္သည့္ ရီေ၀၀အနံ႔ကို မႈန္နံ႔သာ ရွဴရိႈက္မိသလို၊ ေန႔လည္က ေခါင္းေလွ်ာ္ထားသည့္ မႈန္နံ႔သာ၏ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြ ရနံ႔ကလည္း သင္းသင္းေလးႏွင့္ ေမႊးေနသည္။ မႈန္နံ႔သာ၏ ကိုယ္လံုးေလးကို မိုးေကာင္းကင္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေပြ႔ဖက္သည္။ တင္းတင္းအိအိ ကိုယ္ေလးက ဖက္ရတာေကာင္းလွသလို၊ ရင္ထဲရွိ ဆႏၵတစ္ရပ္ကိုလည္း အရွိန္ရေအာင္ ႏိႈးဆြေပးေနသည္။ ထြက္လာတုန္းကေတာ့ ညေနစာ စားဖို႔ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အခုလက္ရွိ အခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္၏အစာကို ပို၍ ျဖည့္ဆည္းခ်င္ေနၾကသည္။ မိုးေကာင္းကင္ မႈန္နံ႔သာ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းမလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ေလ့လာအကဲခတ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေတာ့မွ သူကားရပ္ထားသည့္ေနရာက နာမည္ေက်ာ္ ပန္းၿခံႀကီးတစ္ခုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို သတိထားမိသည္။

“မႈန္ !!! ..“
“ရွန္ ..“
“ေကာင္းတို႔ ပန္းၿခံထဲသြားၾကမလား … ေကာင္းတို႔ေတြ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးမွ သူမ်ားအတြဲေတြလို ပန္းၿခံထဲ မထိုင္ရေသးဘူး ..“
မိုးေကာင္းကင္ ေမးေငါ့ျပရာကို မႈန္နံ႔သာ လိုက္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ သူမတို႔ေရွ ႔က ေပတစ္ရာေလာက္အကြာတြင္ ပန္းၿခံ၏ ၀င္ေပါက္ရွိၿပီး၊ လူေတြ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနၾကတာ ေတြ႔သည္။ မႈန္နံ႔သာ ဒီပန္းၿခံအေၾကာင္းကို သိသည္။ အတြဲေတြ ခ်ိန္းေတြ႔ေနၾကလို႔ ဒီအပိုင္းတြင္ နာမည္ႀကီးသည္ေလ။

“ေကာင္းသားပဲ .. ထိုင္ၾကမယ္ေလ .. ေကာင္းေျပာသလို မႈန္တို႔ေတြ ပန္းၿခံထဲမွ မေရာက္ဘူးေသးတာ ..“
မႈန္နံ႔သာ သေဘာတူလိုက္သည့္ေနာက္၊ မိုးေကာင္းကင္က အခ်ိန္ဆိုင္းမေနပဲ သူ႔ကားကို ပန္းၿခံ၏ ၀င္ေပါက္ဆီသို႔ ေမာင္းသြားသည္။ ကားပါ၀င္လို႔ရေအာင္ ၀င္ေၾကးကို ေပးၿပီး ပန္းၿခံတစ္ေလွ်ာက္ ေဖာက္ထားသည့္ လမ္းအတိုင္း ေမာင္း၀င္လာခဲ့သည္။ ပန္းၿခံ၏ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ လာေရာက္အပန္းေျဖသူ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး၊ လမ္းနည္းနည္း ရွည္လာေလေလ၊ တျခားသူမ်ားကို မေတြ႔ရေတာ့ပဲ အတြဲေလးေတြကိုသာ ဟိုတစ္စု၊ ဒီတစ္စုေတြ႔လာရသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ မႈန္နံ႔သာ သူမ်ားအတြဲေတြကို လိုက္ေငးရင္း ေနရာေခ်ာင္းေနရာမွ၊ ကန္ေရျပင္ကို မ်က္ႏွာျပဳ၍ ေဆာက္ထားသည့္ ခံုတန္းေလးတစ္ခုက လြတ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ မႈန္နံ႔သာ လက္ညိဳးထိုးအျပတြင္ မိုးေကာင္းကင္ ထိုခံုတန္းေလး၏ ေနာက္၌ ကားကို ကပ္၍ ထုိးရပ္လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရလိုက္သည့္ေနရာကမဆိုး။ မုဒ္ဦးေပါက္၀ကေနဆုိ ေတာ္ေတာ္လွမ္းေနၿပီျဖစ္သည့္အျပင္၊ ေဘးနားတြင္ သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ႏွင့္ အလွဆိုက္ထားသည့္ ပန္းပင္မ်ားက အကာအကြယ္လိုျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ျဖစ္လို႔ရသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိ။ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ မႈန္နံ႔သာ အတူထိုင္ၿပီးလို႔မွ ငါးမိနစ္ေတာင္မၾကာလိုက္၊ ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေပြ ႔ပိုက္ထားသည့္အျဖစ္ကိုေရာက္ၿပီး အနမ္းမိုးေတြ ရြာေနၾကသည္။ ညခင္း၏ ေလကလည္း ညင္းသြဲ႔သြဲ႔ႏွင့္ ကန္ေရျပင္ကို ျဖတ္ကာ တိုက္ခိုက္ေနၿပီး၊ အေႏွာင့္အယွက္ကလည္း မရိွဆိုေတာ့ ႏွစ္ဦးသား အခ်စ္ကမာၻေလး တည္ေဆာက္ေနသည္မွာ တေမ့တေမာ။ မႈန္နံ႔သာ၏ ႏို႔သီးေလးေတြဆိုလွ်င္ မိုးေကာင္းကင္ လက္၏ ေသာင္းက်န္းမႈႏွင့္ စူစူေလးေတြ ျဖစ္လာၿပီး၊ မႈန္နံ႔သာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ငရန္မကန္းကလည္း ေဘာင္းဘီထဲတြင္ ဘယ္လိုမွမေနခ်င္ေတာ့သည့္အလား ရုန္းကန္ထၾကြေနရွာသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေနၾကရင္းမွ မႈန္နံ႔သာ မိုးေကာင္းကင္၏ ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို လွမ္းျဖဳတ္သည္။

“မႈန္ !!! .. တစ္ေယာက္ေယာက္ေရာက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ..“
“အယ္ .. သူကပဲ ေမးရေသးတယ္ ..  သူမ်ားအတြဲေတြလည္း ဒီလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား .. မလာဘူးတာက်ေနတာပဲ ..“
“ဟီး .. မႈန္ယံုမလား မသိဘူး .. တျခားဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔မွ ေကာင္း ပန္းၿခံထဲ မလာဖူးဘူး ..“
“အမေလးေလး .. အားကိုးရမလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္ .. ဟုတ္ပါၿပီေတာ္ … က်မကပဲ တျခားသူနဲ႔ လာဖူးေနဦးမယ္ .. ဟြန္း .. စကားမ်ားမေနနဲ႔ .. လူၾကည့္ ..“

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မႈန္နံ႔သာ ငရန္မကန္းကို လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ျဖစ္ေအာင္ အျပင္ကိုထုတ္လိုက္သည္။ ဒါတြင္မက၊ ၀တ္ထားသည့္ သရီးကြာတားေဘာင္းဘီေရာ၊ ေအာက္ခံေဘာက္ဆာကိုပါ ဆြဲခြ်တ္ခ်သျဖင့္ မိုးေကာင္းကင္ ဖင္ေတာင္ၾကြေပးလိုက္ရသည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈံ ႔ကာ အရွိန္တက္ခဲ့ရမႈေၾကာင့္၊ အျပင္ေရာက္လာေသာ ငရန္မကန္းသည္ ခပ္ေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနသည့္ လျခမ္းေလးကိုေတာင္ လွမ္းခ်ိန္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ မႈန္နံ႔သာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူမဆံပင္ရွည္ေတြကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သိမ္းလိုက္ရင္း ေခါင္းကိုငံု႔ခ်သည္။ ပါးစပ္ကို ဟေပးလိုက္သည္တြင္ ငရန္မကန္း၏ ေခါင္းက သူမႏႈတ္ခမ္းကို ျဖတ္တိုးကာ အထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။

ပံုမွန္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ မႈန္နံ႔သာတစ္ေယာက္ ဒါမ်ဳိးလုပ္ေပးဖို႔ စိတ္ရဲမည္မဟုတ္ပါ။ အခုေတာ့ လူသြားလူလာမရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေန႔လည္ကမွ စမ္းသပ္ေလ့က်င့္ထားခဲ့သည့္ အခံက ရွိေနမႈေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း သူမ ဒိသရုပ္လုပ္လို႔ရမရ စမ္းသပ္ခ်င္ေနသည္။ တကယ္လို႔ လူသံဘာညာၾကားလွ်င္လည္း မိုးေကာင္းကင္က ဒူးေခါင္းေလာက္ထိသာ တြန္းခ်ထားသည့္ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲတင္လုိက္လို႔ရသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မႈန္နံ႔သာ ဘာကိုမွ ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပဲ၊ လည္ေခ်ာင္း၀ထိ ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည့္ ငရန္မကန္း၏ ထိပ္ကို ဆက္မ်ဳိခ်သည္။ မုန္လာဥနီႏွင့္ လည္ေခ်ာင္းအနာခံကာ က်င့္ခဲ့ရသည့္ အက်ဳိးက ဒီမွာလာခံစားရသည္။ အသက္ရွဴၾကပ္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည့္အျပင္၊ ဆို႔ၾကပ္မႈကိုလည္း တားဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။ ငရန္မကန္း၏ ထိပ္က သူမလည္မ်ဳိထဲ တစတစ ခ်ည္းႏွင္း၀င္ေရာက္လာေလသည္။

မႈန္နံ႔သာ လည္ေခ်ာင္းသား အိအိေလးမ်ား၏ အဆက္မျပတ္မ်ဳိခ်ေနသည့္ အထိအေတြ႔ကို မိုးေကာင္းကင္ ဘယ္လိုမွ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္ပါ။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ေပါင္ၾကားတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ေနသည့္ သူမေခါင္းကို ဆုပ္ကိုင္မိသည္။ ဆံပင္ေတြကို ဆြဲမိမလိုျဖစ္သြားၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္သတိရကာ သစ္သားခံုတန္း၏ လက္တန္းကို လွမ္း၍ ဖမ္းကိုင္သည္။ မိုးေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ သစ္သားတန္းကို ဆြဲထားသည္မွာ၊ သံရိုက္ထားတာ မခိုင္လွ်င္ ထိုသစ္သားေခ်ာင္းက ျပဳတ္ထြက္လာမွာေတာင္ စိတ္ပူရသည္။ မႈန္နံ႔သာက ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ဖုိ႔ သတိေပးထားခဲ့ေပမယ့္၊ ခါတိုင္းႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မတူသည့္ အရသာတြင္ မိုးေကာင္းကင္ ဘာဆိုဘာမွ သတိမရေတာ့ပါ။ ျဗဳန္းစားဒိုင္းစားႀကီး သုတ္ရည္ေတြ ပန္းမထြက္ေအာင္သာ စိတ္ကိုေတာင့္ခံ၍ အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ထားေနရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာလို႔ ..။

”အီး .. မႈန္ရယ္ ... အီး ..”
လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာသည့္ မိုးေကာင္းကင္၏ အေျခအေနႏွင့္၊ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ လိင္တံ၏ ေျပာင္းလဲလာမႈေၾကာင့္ သူၿပီးခါနီးၿပီဆိုတာ မႈန္နံ႔သာသိသည္။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ မႈန္နံ႔သာ၏ ႏွာတံသည္ မိုးေကာင္းကင္၏ ဆီးစပ္အေပၚပိုင္းႏွင့္ထိကပ္ေတာ့မည့္ အေနအထားမွာ ရွိသည္။ မိုးေကာင္းကင္ကသာ သူ႔လိင္တံအရင္းပိုင္းကို ရွင္းလင္းမထားလွ်င္ သူမ အသက္ရွဴဖို႔ အခက္အခဲေတြ႔မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အခုေတာ့ မိုးေကာင္းကင္က သူမလိုပဲ အေျပာင္ရွင္းထားသျဖင့္ မႈန္နံ႔သာအတြက္ အဆင္ေျပလွသည္။ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ျပန္ၾကြၿပီး ပါးစပ္ေလးဟ၍ အသက္ကို မသိမသာရွဴလိုက္ၿပီးေနာက္၊ မႈန္နံ႔သာ မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ေခါင္းကို တရွိန္ထိုးငံု႔ခ်လိုက္သည္။

”အိုး .. ရွစ္ .. မႈန္ !!! ”
မိုးေကာင္းကင္ မႈန္နံ႔သာကို သတိေပးဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔လက္ေတြ၊ ေျခေတြကို ဘာဆိုဘာမွ အမိန္႔ေပးလို႔မရ။ ေျပာရလွ်င္ သူ၏ ဦးေႏွာက္သည္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ဘာဆိုဘာမွ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေပ။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ မီးရွဴးမီးပန္းမ်ား ေပါက္ကြဲထြက္သလို ၿပိဳးကနဲ ျပက္ကနဲ ျဖစ္၍သြားၿပီး၊ လည္ေခ်ာင္းသားအိအိေလးေတြထဲ ေရာက္ေနသည့္ ထိပ္၀ကေန အရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ မႈန္နံ႔သာ သူမလည္ေခ်ာင္းထဲ ပူကနဲ ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရၿပီး၊ ထုိခဏအတြင္း၌ အရည္ေတြက ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ မိုးေကာင္းကင္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ဳိး တခါတည္းႏွင့္ ၿပီးသူမဟုတ္မွန္း သိသည္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ႀကံဳလာမည့္ အႀကိမ္အတြက္ အသင့္ေစာင့္ဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္၊ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ထပ္ထြက္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္က ပထမအႀကိမ္ထက္ မ်ားသည့္အျပင္၊ ထိပ္လံုးႀကီး လည္ေခ်ာင္းထဲေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္က ၾကာသြားၿပီမို႔ မႈန္နံ႔သာ နင္မလို ျဖစ္သည္။ မရေတာ့။ ဆို႔တက္မလာေအာင္ ကြက္ကနဲ မ်ဳိခ်လိုက္ရသည့္အျပင္ ငရန္မကန္းကိုလည္း ႏွစ္လက္မေလာက္ အျပင္အျမန္ထုတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ထိုေရာအခါမွ က်န္ေနသည့္အပိုင္းႏွင့္ သူမပါးစပ္က အေနေတာ္ျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္လက္က်န္ထြက္လာသည့္ အရည္ေတြကို အခက္အခဲမရွိ မ်ဳိခ်ႏိုင္သြားသည္။ မႈန္နံ႔သာ ေအာင္ျမင္သြားေခ်ၿပီ။ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ေနရာမွ ၿငိမ္က်သြားသည့္ ငရန္မကန္းကို ပါးစပ္ထဲမွ တစ္၀က္ေလာက္ ထုတ္ယူၿပီးေနာက္၊ မႈန္နံ႔သာ မိုးေကာင္းကင္ကို မ်က္လႊာေလးပင့္ၾကည့္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မ်က္လံုးမွိတ္၊ ေခါင္းေနာက္လွန္ကာ ေမ့ေမ့မူးမူး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္။