ဆရာေကာင္း တပည့္ .. (၁၁)

မႈန္နံ႔သာ၏ ေရႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးကို ပထမဆံုးျမင္ရသူမွာ မိုးေကာင္းကင္ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဆံုး သူမ၏ အေမေပးေသာ လယ္တစ္ကြက္ကို ျမင္သြားသူမွာလဲ မိုးေကာင္းကင္ပင္။ အခုေတာ့ ထိုအဆင့္တြင္မကပဲ သူမပန္းပြင့္ေလး၏ အဂၤါရပ္ေတြကို အေသအခ်ာျမင္ရေတာ့မည့္သူမွာလဲ မိုးေကာင္းကင္သာ။ ျဖစ္သင့္တာလား၊ မျဖစ္သင့္တာလား မႈန္နံ႔သာ ေတြေ၀စဥ္းစားႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။ သူမေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းအား မိုးေကာင္းကင္က ဆြဲဖယ္လိုက္သည္တြင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေတာင္ မျငင္းႏိုင္ရွာ။ မႈန္နံ႔သာ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးက အေရအေသြးေကာင္းသည့္ ပတၱျမားကို ပိတ္ျဖဴစေပၚတင္လိုက္သည့္အလား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လာရသည္။

မိုးေကာင္းကင္သည္ သူ႔ေရွ႔ကျမင္ကြင္းကို မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူသာ အေတြ႔အႀကံဳမရွိဘူးသည့္ ေယာက်္ားေလးတစ္ယာက္ဆို ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေနရာမွာတင္ ႏွလံုးရပ္သြားမလား မသိ။ မဟတဟ မေစ့တေစ့ျဖစ္ေနေသာ မႈန္နံ႔သာ၏ ေအာက္ပါအရည္အခ်င္းက perfect ဆိုသည့္စကားႏွင့္သာ ညႊန္းဆိုရေပေတာ့မည္။ ကားထားေပးသည့္ ေပါင္ၾကားထဲ ဒိုက္ဗင္ခ်က္ခ်င္းပစ္ထိုးခ်င္သည့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။ သူ႔ဘ၀တြင္ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားမိတာ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးခဲ့။ အခုအႀကိမ္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ေနသည္။ မႈန္နံ႔သာႏွင့္ သူ႔အေျခအေနကို training lessons တစ္ခုဟု သူထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ထုိအေၾကာင္းတရားသည္ ဒီထက္မကစြာျဖင့္ ရင္ပတ္ထဲေရာက္ေနခဲ့သည္ကို မိုးေကာင္းကင္ စတင္သတိျပဳမိသည္။

“မႈန္ .. ေကာင္းကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ေနာ္ ..“
“ကိုင္ေလ .. ေကာင္း ..“
မိုးေကာင္းကင္၏ အသံကတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသလို၊ ျပန္ေျဖလိုက္သည့္ မႈန္နံ႔သာအသံကလဲ အဖ်ားလိႈင္းရိုက္ခတ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ အနားတိုးလာသည့္ မိုးေကာင္းကင္လက္က ညာဘက္ႏို႔အံုကို လာထိခ်ိန္တြင္ မႈန္နံ႔သာ တြန္႔ခနဲျဖစ္သည္။ အလြန္အမင္း စိတ္၀င္စားဟန္ႏွင့္ သူမ ေရႊရင္အစံုကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မိုးေကာင္းကင္ကို သူမကလဲ တန္ျပန္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

မႈန္နံ႔သာ၏ ေရႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးသည္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ႏူးညံ့သည္ႏွင့္အမွ်၊ လံုး၀န္းတင္းမာေနသည္ကို မိုးေကာင္းကင္ လက္အေတြ႔ေရာ၊ မ်က္စိအျမင္ေၾကာင့္ပါ သိေနရသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ႀကီးမားေပမယ့္ အိတြဲက်ေနျခင္းအလ်ဥ္းမရွိသည့္ ႏွစ္ခိုင္တြဲႀကီးကို မိုးေကာင္းကင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ပါ။ မစူတစူ ႏို႔သီးေခါင္းေတြက အျပစ္ေျပာစရာမရွိသလုိ၊ ပန္းႏုေရာင္လက္ေနသည့္ ႏို႔ကြင္းေတြကလဲ လိုက္ဖက္ညီညီ ပနံရစြာရွိေနသည္။ မိုးေကာင္းကင္ ပါးစပ္က စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ အႏွီႏို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို ငံု႔စုိ႕မိလိုက္သည္တြင္ေတာ့ မႈန္နံ႔သာႏႈတ္မွ ညည္းသံေလးတစ္ခုက ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။ သူမလက္တစ္ဖက္ကမူ မိုးေကာင္းကင္၏ ေခါင္းကို အလိုအေလ်ာက္ လာဆုပ္ကိုင္သည္။

ႏို႔ႏွစ္လံုးနဲ႔တင္ တစ္ေနကုန္ ထိုင္စို႔ရမည္ဆိုေသာ္ မုိးေကာင္းကင္ မျငင္းဆန္ပဲ စို႔ေပးမိမည္ ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္သတိေပးရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ္ဆို ေန႔လည္စာ မစားရေသး။ အခ်ိန္ကမရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ရွိေတာ့မည္။ သိပ္အခ်ိန္ဆြဲလို႔ မျဖစ္။ သူ၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က မႈန္နံ႔သာကို ကာမအရသာသစ္တစ္ခု ရရွိေအာင္ ျပသဖို႔ပင္။ မိုးေကာင္းကင္ သူ႔လွ်ာကို တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ မ်က္လႊာကို ပင့္၍ ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ မႈန္နံ႔သာသည္ မ်က္လံုးေလးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ သူလုပ္သမွ်ကို လုိက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။

“ေကာင္း .. .အို  !!!! …“
မိုးေကာင္းကင္၏ ပါးစပ္က အ၀ေလးနားရွိ ႏူးညံ့ေနသည့္ အသားျပင္ေတြကို အရင္ထိေတြ႔သည္။ အဓိကေနရာကိုကား တမင္တကာမထိေအာင္ထားသည္။ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာသည့္ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ေၾကာင့္ မႈန္နံ႔သာတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သူမအ၀ေလးကို လ်က္ေပးတာ လိုခ်င္ေနမွန္း မိုးေကာင္းကင္သိသည္။ ဒီကိစၥက ေဗဒင္ေမးလွ်င္ေတာင္ ဆန္ကုန္ေနဦးမည္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလး ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ အဓိကေနရာသို႔ တခါထဲမသြားပါ။ စက္၀ိုင္းပံု ပတ္ခ်ာလွည့္လ်က္ေပးေနရင္းမွ တေျဖးေျဖးျခင္း ထိုစက္၀ိုင္းကို ေသးသထက္ေသးေအာင္ စုသြားသည္။ လွည့္၍လ်က္ရင္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူ႔လွ်ာက အလိုလို အေပါက္၀ေလးႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ မႈန္နံ႔သာ၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ကို ေသးငယ္လွသည့္ အသားရြတ္ဖတ္ေလး ႏွစ္ခုကို အရင္ဆံုး လွ်ာႏွင့္အသာထိုးလ်က္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အကူအညီယူကာ မႈန္နံ႔သာ့အ၀ေလးကို အသာၿဖဲလိုက္ၿပီး ဖရဲသီးတစ္လံုး၏အတြင္းသားလို ေပၚလာသည့္ နီနီရဲရဲ အသားႏုကို လွ်ာႏွင့္ထိုးသည္။

“အိုး .. ရွစ္ …“
မႈန္နံ႔သာ ေျပာခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ မိုးေကာင္းကင္ လွ်ာထဲတြင္ အရည္ၾကည္ေလးေတြ၏ အရသာက တန္းခနဲ၀င္လာသည္။ သူမ စိတ္ထေနခဲ့သည္ဆိုတာ လြဲစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ခုႏွယ္ ပြင့္လႊာနီနီရဲရဲ ရွိေနသည့္ အသားေလးမ်ားကို အေသအခ်ာပင္ လွ်ာႏွင့္လ်က္သည္။ သူ႔လွ်ာကို အထဲေရာက္ႏိုင္သမွ် ေရာက္ေအာက္ ထိုးထည့္သည့္တိုင္ အေပါက္၀ေလး၏ ေသးငယ္မႈေၾကာင့္ ခရီးမတြင္ပါ။ အ၀ပိုင္းေလးေလာက္ႏွင့္ပဲ ေက်နပ္ေနရသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသည့္တိုင္ ထိုကဲ့သို႔ လ်က္ေပးေနၿပီးေနာက္ မိုးေကာင္းကင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အရည္ေတြရႊဲေနသည့္ အ၀ေလးဆီမွ ခြာလိုက္သည္။ သူ႔လွ်ာအစား လက္ညိဳးကို အစားထိုးရန္ျပင္သည္။

“ေကာင္း !!! …“
“ေျပာေလ .. မႈန္ … ဘာလဲ .. မႈန္႔အပ်ဳိလႊာကို ထိသြားမွာစိုးလို႔လား …“
မႈန္နံ႔သာ ကလယ္ကလယ္မ်က္လံုးေလးႏွင့္ ရီရီေ၀ေ၀ႏွင့္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္။
“စိတ္မပူနဲ႔ .. မႈန္ .. ေကာင္း အရမ္းမလုပ္ပါဘူး .. မႈန္႔အပ်ဳိလႊာကို မႈန္႔နည္းတူ ေကာင္း တန္ဖိုးထားပါတယ္ ..“

မႈန္နံ႔သာရင္ထဲတြင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခု ျဖတ္စီးသြားသည္။ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့သည့္အျပင္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာင္ ပို၍ ကားေပးမိသည္။ မိုးေကာင္းကင္၏ လက္ညိဳးက အ၀ေလးထဲသို႔ ကြ်ံ၀င္လာသည္။

မႈန္နံ႔သာအတြင္းသားေတြက က်ဥ္းေျမာင္းလွၿပီး က်ဴးေက်ာ္၀င္လာသူ လက္ညိဳးကို အတင္းတြယ္ကပ္ကာေနသည္။ ပက္က်ိတစ္ေကာင္သြားသည့္ႏႈန္းအတိုင္း မိုးေကာင္းကင္ သူ႔လက္ညိဳးကို စလိုးမိုးရွင္းႏွင့္ သြင္းေနရာ လက္ႏွစ္ဆစ္ေရာက္သည္ႏွင့္ တင္းခနဲ ျဖစ္သည္။ ေရွ႔ဆက္မတိုးပဲ ထိုအေျမွးပါးေလးကိုသာ အသာလက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္သည္။ ဒါ မႈန္နံ႔သာ၏ အပ်ဳိစင္တံခါး။ ထိုတံခါး၏ အျခားဘက္၌မူ လတ္ဆတ္သင္းပ်ံ ႔ေသာ အရိုင္းဆန္ေသာ လြင္ျပင္တစ္ခုရွိေပလိမ့္မည္။ မိုးေကာင္းကင္၏ စိတ္သည္ စိမ္းစိုေနေသာျမက္ခင္းျပင္ကို လွမ္းျမင္မိေသာ ျမင္ရိုင္းတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ကာ လႈပ္ရွားေနသည္။ သူ မႈန္နံ႔သာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းၿပီး တမ်ဳိးေလးျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာအေနအထားေၾကာင့္ သူမ၏ အပ်ဳိစင္အလႊာအတြက္ မႈန္နံ႔သာ စိုးရိမ္ေနမွန္း မိုးေကာင္းကင္ ရိပ္မိသည္။ သူ႔လက္ညိဳးကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ အထဲကို ေရာက္ခဲ့သည့္ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားပိုင္းတြင္ အျဖဴေရာင္အေရၾကည္လႊာေလးက ကပ္ညိေနသည္။ မႈန္နံ႔သာ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ မိုးေကာင္းကင္ ထိုအရည္ေလးကို စုတ္ယူလိုက္သည္။

“အို ..“
မိုးေကာင္းကင္၏ ထိုအျပဳအမူအတြက္ မႈန္နံ႔သာ သေဘာအက်ႀကီးက်သလို၊ ေက်လည္ေက်နပ္သြားသည္။ သူ တကယ္ မိန္းကေလးေတြ အႀကိဳက္ကိုသိတာပဲ။ ေကာင္း၏ ေယာက်္ားပီသသည့္ မ်က္ႏွာကို သူမ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမၾကည့္ခ်င္ေနေပမယ့္ မိုးေကာင္းကင္ကို ၾကာၾကာၾကည့္ခြင့္မရလိုက္။ သူမေပါင္ၾကားဆီသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မ်က္ႏွာအပ္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မိုးေကာင္းကင္လွ်ာ၏ ေသာင္းက်န္းမႈက ပထမအႀကိမ္ထက္ပိုဆိုးသည္။ အေပါက္၀ေလးထဲသို႔ မရမကတိုး၀င္သလို၊ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ကိုလဲ အစုန္အဆန္လ်က္သည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္တြင္ သီးသန္႔ရပ္တည္ေနသည့္ အေစ့ကေလးကိုလဲ အလြတ္မေပး။ မႈန္နံ႔သာစိတ္ထဲ မိုးေကာင္းကင္ပါးစပ္ႏွင့္ သူမအသား လြတ္သြားသည့္ အခ်ိန္ဟူ၍ စကၠန္႔ပိုင္းေတာင္မရွိဟု ထင္ရသည္။ ဘယ္လိုမွလဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔မရေတာ့ပဲ တင္ပါးကိုၾကြလိုက္၊ ျပန္ခ်လိုက္ လုပ္မိယံုမက ေကာင္း၏ ေခါင္းကိုပင္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရသည္။

“အီး .. ေကာင္းရယ္ .. ဘယ္လိုေတြ လုပ္ေနတာလဲ ..“
လွ်ာ၏ အစြမ္းႏွင့္ပင္ ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ ခံစားေနရသည့္ မႈန္နံ႔သာ၊ ေနာက္ထပ္လက္ညိဳးကပါ ထပ္ေရာက္လာေတာ့ မခံစားႏိုင္ေတာ့။ တစြိစြိႏွင့္ တျပတ္ျပတ္အသံမ်ားၾကားတြင္ သူမမွာ ႏွင္းေတာထဲလမ္းေလွ်ာက္သူတစ္ေယာက္ ေနမင္းႏွင့္ဘြားခနဲ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသလို ျဖစ္သည္။ တကိုယ္လံုး ရွိရွိသမွ် ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ ႏွင္းေတြက တထိုင္တည္းႏွင့္ အရည္ေပ်ာ္က်ကုန္သည္။

“ေကာင္း .. ေကာင္း !!! …“
ဤကဲ့သို႔ေသာ ခံစားမႈမ်ဳိး သူမ တခါမွမခံစားခဲ့ဘူးပါ။ သူမလက္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့ရသည္ထက္က အခုဟာက အဆတစ္ရာမက သာလြန္ေနသည္။ မိုးေကာင္းကင္ ၀င္လို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ကားထားေပးခဲ့သည့္ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္က အလိုလုိတင္းတင္းစုသည္။ လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အတင္းပင္ဖိခ်သည္။ ဒါတြင္မက သူမတင္ပါးႏွစ္ဖက္စလံုး ကူရွင္ေပၚက ၾကြလာသည္အထိလဲ ပင့္ေျမွာက္ထားသည္။ မႈန္နံ႔သာ ဘယ္အေျခအေနေရာက္သြားၿပီဆိုတာ မိုးေကာင္းကင္ ေမးေနစရာေတာင္မလိုေတာ့ပါ။ ၀င္ေနသည့္ လက္ညိဳးကို အျမန္ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး လစ္ဟာသြားသည့္ လက္ညိဳးေနရာတြင္ ပါးစပ္ကိုဟႏိုင္သမွ်ဟ၍ တင္းတင္းေစ့ကပ္ထားသည္။ အပ်ဳိမေလး၏ ၀တ္ရည္အိုး ကြဲသြားသည္ကို ဘယ္အလြတ္ေပးလို႔ ျဖစ္မွာလဲ …။

မႈန္နံ႔သာ၏ အေတြးအာရံုတြင္ ဘာေတြျမင္လို႔ျမင္မွန္းေတာင္ မသိ။ အခုိက္အတန္႔မွ်ေတာ့ သူမ ဘာဆိုဘာမွ ေခါင္းထဲမွာ မရွိပဲ တကိုယ္လံုးဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေကာင္းသြားသည့္ အရာသာကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ သူမ သတိျပန္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုးသတိထားမိသည္က မိုးေကာင္းကင္၏ လွ်ာက အ၀ေလးနားမွ မခြာေသးသည္ကို။ မႈန္နံ႔သာ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ကားထုတ္ၿပီး မိုးေကာင္းကင္၏ ေခါင္းကို သူ႔နည္းအတိုင္း အသာပုတ္လိုက္သည္။ သူမ အခ်က္ေပးခ်က္ကို မိုးေကာင္းကင္ နားလည္သည္ထင္သည္။ ေပါင္ၾကားမ်က္ႏွာအပ္ေနရာမွ ေခါင္းေမာ့၍ သူမကို ၾကည့္သည္။

“ေကာင္း … မႈန္ .. ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး .. ယံု .. ယံုႏိုင္စရာေတာင္ မရွိဘူး … မႈန္႔မိန္းကေလး ဘ၀တစ္သက္တာမွ ဒါ အေကာင္းဆံုးၿပီးတာပဲ ..“
မႈန္နံ႔သာ အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္၀ိုက္ေပေရေနသည္ကို လက္ဖ်ံႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ မိုးေကာင္းကင္ သူမကို ၿပံဳးျပသည္။
“မႈန္ ႀကိဳက္တယ္ဆို ၿပီးတာပဲ .. ေကာင္းကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးထားတဲ့အတြက္ မႈန္႔ကို ျပန္လုပ္ေပးတာလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေနာ္ ..“
“အင္း … မႈန္ .. မႈန္ေလ .. ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ဒီလိုလုပ္ေပးတာ အရမ္းေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားခဲ့ဘူး ..“
“မႈန္ ထင္မထားတာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္ .. ဒါက အစပဲ ရွိေသးတယ္ ..“
“တကယ္ ..“
“တကယ္ေပါ့ .. ေကာင္းက ေနာက္ေနမွာလား .. ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အတြက္ ဒီမွာတင္ပဲ ရပ္နားၾကရင္ ေကာင္းမယ္ .. ေကာင္းတို႔ ဘာမွ မစားရေသးဘူး ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. မႈန္လဲ ဗိုက္ဆာေနၿပီ .. ဟိ .. ဟိ ..“

သူမစကားမဆံုးေသး မိုးေကာင္းကင္၏ ဗိုက္မွ ဂြီခနဲျမည္သံကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကားရသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ မႈန္နံ႔သာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိၾကသည္။ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ႏွစ္ဦးစလံုးအ၀တ္အစားေတြ ျပန္ေကာက္၀တ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ လာစဥ္တုန္းကလိုပင္ လက္ခ်င္းတြဲ၍ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

***************************************************