“ဆရာေကာင္း တပည့္ …“
မႈန္နံ႔သာ စိတ္ဓါတ္က်ေနပါသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္တာျဖင့္ ႏွစ္၀က္ေတာင္ က်ဳိးေတာ့မည္၊ အခုထက္ထိ သူမမွာ ရည္းစားမရွိေသး။ မႈန္နံ႔သာ၏ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားအားလံုးက သူမကို ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု တညီတညြတ္တည္း ၀ိုင္းေျပာထားက်သျဖင့္ သူမ ရည္းစားမရျခင္းသည္ ရုပ္ရည္ေၾကာင့္မဟုတ္ဆိုတာ သူမအသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းမွ အခုအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ ရရွိဖူးေသာ ရည္းစားစာမ်ား ၊ လိုက္စကားေျပာခံရသည့္ အႀကိမ္အေရအတြက္၊ ဒါေတြကို အေျခခံ၍ ေကာက္ခ်ခ်ရလွ်င္ သူမသည္လဲ အျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားလို ရည္းစားရႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရး ညီတူညီမွ် ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္က မႈန္နံ႔သာကို ခ်ည္းကပ္လာေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားသည္ သူမ၏ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲမွ ေရႊမင္းသားေလးမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ ဘယ္လိုမွ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရေအာင္ ကြာျခားလ်က္ရွိသည္။ သူမပဲ အရမ္းဂ်ီးမ်ားေနလို႔လား မသိ။
သူမမွာ ဘာမ်ား လိုအပ္ခ်က္ ရွိေနလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူရိန္တို႔၊ ရဲမင္းတို႔လိုမ်ဳိး ေက်ာင္းကေရႊမင္းသားေလးေတြ သူမကို စိတ္မ၀င္စားၾကတာလဲ။ တကယ္တမ္း ေျပာရလွ်င္ မႈန္နံ႔သာသည္ ေယာက်္ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ား စိတ္၀င္စားႏိုင္သည့္ အခ်က္အလက္ေတြႏွင့္ ျပည့္စံုေနပါသည္။ သူမမွာ နက္ေမွာင္ၿပီး ရွည္လ်ားသည့္ ဆံပင္ေတြရွိသည္။ ေနာက္ၿပီး သူမ၏ ရင္သားမ်ားသည္ အျခားရြယ္တူ မိန္းကေလးေတြထက္စာလွ်င္ ပို၍ ထြားသည္။ သူမသာ အရပ္ ငါးေပေျခာက္လက္မ မရွိခဲ့လွ်င္၊ ထုိရင္သားမ်ား သူမ၏ ကိုယ္တြင္ရွိေနပံုမွာ ဘယ္လိုမွ အခ်ဳိးက်လွမည္မဟုတ္။ မိန္းမေတြ ရင္ႀကီးလွ်င္ ေယာက်္ားေတြ သေဘာက်ၾကသည္ဆိုၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ေျပာၾကသည္။ ျမန္မာက ေကာင္ေလးေတြကပဲ ဒါမ်ဳိးသေဘာမက်တာလား။ မႈန္နံ႔သာ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ အေျဖရွာမရ။ ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ထံုးစံအတိုင္း အနည္းငယ္ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ျဖစ္ေနသည့္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကိုသာ အျပစ္ပံုခ်မိသည္။ ဒီလိုမွ မလုပ္လွ်င္လဲ မျဖစ္။ ဆက္၍သာ စဥ္းစားေနလွ်င္ တစ္ေနကုန္သြားမည္။ သူမ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့မွ မဟုတ္။ အခုေတာင္ ေက်ာင္းဖယ္ရီကို မီပါေတာ့မလား မသိ။
မႈန္နံ႔သာသည္ သူမ၏ မနက္ခင္းအေတြးစေတြကို ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ေကာက္ဆြဲလ်က္ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚေကသီကို ထမင္းစားပြဲနားတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနတာ ေတြ႔သည္။
“ေမေမေရ ..မႈန္ သြားၿပီ ..“
“ဟဲ့ .. မနက္စာ မစားေတာ့ဘူးလား .. ေတာ္ၾကာေန ဗိုက္ဆာေနဦးမယ္ ..“
“မစားေတာ့ဘူး ေမေမ .. စားေနရင္လဲ ေက်ာင္းကား မီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ..“
“ေအး .. ေအး ..“
“သြားၿပီေနာ္ ..“
မႈန္နံ႔သာ ေက်ာင္းကားေစာင့္ေနၾကေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တင္ဇာလင္း ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ဆိုတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တင္ဇာလင္းသည္ မႈန္နံ႔သာ၏ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ တင္ဇာႏွင့္ သူမသည္ သူငယ္တန္းကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာအခါတြင္လဲ ေမဂ်ာတစ္ခုတည္း ယူခဲ့ၾကသည္အထိ ခင္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ တင္ဇာၾကားတြင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ။ ညီအစ္မ အရင္းမ်ားပင္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ခင္ၾကပါ့မလား မသိေခ်။
တင္ဇာလင္းသည္ မႈန္နံ႔သာေလာက္ေတာ့ အရပ္မျမင့္ပါ။ သူမလိုလဲ ဖြံ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးၿဖိဳး အမ်ဳိးအစားထဲတြင္ မပါ။ တင္ဇာလင္း ပံုစံက အခုေခတ္ ေမာ္ဒယ္မေလးမ်ား၏ ပံုစံအတိုင္းပင္။ ခပ္ပိန္ပိန္၊ ခပ္သြယ္သြယ္ ေကာင္မေလးသာျဖစ္သည္။ အသားက သူမေလာက္ မျဖဴေပမယ့္ ညိဳသည့္အထဲတြင္လဲမပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သူမက ဆံပင္အရွည္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လဲ တင္ဇာလင္းက ဆံပင္ ဂုတ္၀ဲေလးႏွင့္သာ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ သူမႏွင့္ တင္ဇာလင္းသည္ ဘာဆိုဘာမွ မတူေပ။ တစ္ခုတည္းေသာ အခ်က္သာ သူမႏွင့္ တင္ဇာလင္း တူညီၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခုအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ ရည္းစားမရွိၾကျခင္းပင္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘယ္ဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးလဲ မသိေပ။
“မႈန္ .. နင္ ေနာက္က်လိုက္တာဟယ္ .. ငါက နင္ မလာေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ေနတာ ..“
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လာေနသည့္ ေက်ာင္းဖယ္ရီ ဘီအမ္ကားကို လက္ညိဳးထိုးျပရင္း တင္ဇာလင္းက အေလာတႀကီး ေျပာေနေပမယ့္ မႈန္နံ႔သာ၏ မ်က္ႏွာတြင္ စိတ္၀င္စားမႈ တစိုးတစိမွ် မရွိေခ်။
“မႈန္.. ေက်ာင္းသြားရမွာ စိတ္မပါပါဘူး .. တင္ဇာရယ္ ..“
“အယ္ .. နင္ ဘဲမရလို႔ စိတ္ဓါတ္က်ေန ျပန္ၿပီလား …. ဒီေန႔ ကံေကာင္းရင္ နင္ရဲ ႔အိမ္မက္ထဲက ေရႊမင္းသားေလးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔မွာေပါ့ .. ခစ္ .. ခစ္ ..“
“တင္ဇာလင္း .. ငါ့ကို မစနဲ႔ .. ငါ စိတ္တိုေနတယ္ !!! “
ခပ္မာမာႏွင့္ တံု႔ျပန္လိုက္သည့္ မႈန္နံ႔သာ၏ စကားေၾကာင့္ တင္ဇာလင္း အရယ္ရပ္သည္။ သူမကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး မၾကားတၾကားႏွင့္ “စိတ္ခ်ည္းပဲ“ ဟု ေရရြတ္ကာ သူတို႔ေရွ႔နားရပ္လာသည့္ ေက်ာင္းဖယ္ရီကားေပၚသို႔ လွမ္းတက္သည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ စိတ္မပါသည့္တိုင္ ဖယ္ရီက ကိုယ့္ေရွ ႔ထိေရာက္လာၿပီမို႔ မႈန္နံ႔သာလဲ သံပတ္ေပးထားသည့္ အရုပ္တစ္ရုပ္ႏွယ္ တင္ဇာလင္း၏ ေနာက္မွ လိုက္တက္လိုက္သည္။ မတက္ခင္ မ်က္စိေထာင့္ကပ္ကာ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ ထုိင္ေနသူမ်ားကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေကာင့္သား ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္၏ မ်က္စိက သူ႔ရင္ပတ္နားတြင္ ၀ဲေနသည္ဆိုတာကို ေတြ႔သည္။ မႈန္နံ႔သာ ဘာကိုစိတ္ပ်က္ရမွန္း မသိ စိတ္ပ်က္သြားေလေတာ့သည္။
ကားေပၚမတက္ခင္ ေဟာက္လိုက္လို႔သည္။ ထိုင္ေနၾက ေနရာတြင္ အတူ ၀င္ထုိင္မိၾကသည့္တိုင္ တင္ဇာလင္း သူမကို စကားစမေျပာပါ။ မႈန္နံ႔သာ ကိုယ္တိုင္လဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူမကို ေကာက္ေနမွန္း သိသည့္တိုင္ ခါတိုင္းလို ျပန္မေခ်ာ့ျဖစ္။ စိတ္ေလေနသည့္အေလ်ာက္ လမ္းတေလွ်ာက္ အျပင္ကို ေငး၍သာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ လမ္းမႀကီးမွခြဲကာ ေက်ာင္းသို႔ သီးသန္႔၀င္ရာလမ္းေလးသို႔ ေရာက္သည့္တိုင္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး စကားမေျပာျဖစ္ေသး။ ထိုအခိုက္ သူမတို႔ ဖယ္ရီကားေနာက္မွ တတီတီျမည္ေသာ ဟြန္းသံကို ၾကားရသည္။ ကားဟြန္းသံ ဆံုး၍ သူတို႔ ဖယ္ရီကားက လမ္းေဘးသို႔ အနည္းငယ္ခ်ကာ ကပ္ေမာင္းေပးလိုက္သည္တြင္ ၀ူးခနဲ အသံရွည္ႀကီး ျမည္ကာ ေက်ာ္တက္သြားသည့္ ဟြန္ဒါကားအနီေရာင္ေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမတို႔ကားေပၚမွ လမ္းၾကည့္လွ်င္ ကားေမာင္းသူဘက္အျခမ္းကို မျမင္ရသည့္တိုင္ ဘယ္သူေမာင္းသြားသည္ဆိုတာကို မႈန္နံ႔သာ သိပါသည္။ သူမတို႔ တစ္ေၾကာင္းလံုး ဒီကားကို မသိသူ မရွိပါ။ ဒါ .. မိုးေကာင္းကင္ကား …။
မႈန္နံ႔သာ မိုးေကာင္းကင္ကို ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သိဆို သူမႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္သည္ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ခုႏွစ္တန္းမွေန၍ ကိုးတန္းအထိ တစ္တန္းတည္းသားမ်ား ျဖစ္ခဲ့က်သည့္အတြက္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သူမႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္သည္ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးခဲ့သည္ဟု ဆိုလွ်င္လဲ ရပါသည္။ ဆယ္တန္းေရာက္မွသာ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္ သူမ အတန္းကြဲသြားခဲ့ရတာျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအတန္းကြဲျခင္းမွ တဆင့္ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးသည္ ေအးစက္စက္ျဖစ္ကာ ေမးထူးေခၚေျပာအဆင့္ထိ ေလွ်ာက်သြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရလွ်င္ ထိုေအးစက္မႈသည္လဲ မိုးေကာင္းကင္၏ ေပၚပ်ဴလာျဖစ္မႈႏွင့္လဲ တစိတ္တပိုင္း သက္ဆိုင္ပါသည္။
မိုးေကာင္းကင္သည္ အင္မတန္မွ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မိုးေကာင္းကင္ကို လူခ်င္း မျမင္ဖူးေသး၊ နာမည္ၾကားယံုႏွင့္ စိတ္၀င္စားၾကသည္။ လူခ်င္းဆံုၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ မိုးေကာင္းကင္၏ နာမည္သည္ သူႏွင့္ လိုက္ဖက္လွပါသည္ဟု ေတြ႔သည္ မိန္းကေလးတစ္ရာလွ်င္ ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္က ၀န္ခံၾကသည္။ မေထာက္ခံေသာ က်န္သည့္တစ္ေယာက္ကမူ မ်က္စိမျမင္သူျဖစ္လွ်င္ျဖစ္၊ မျဖစ္လွ်င္ မိန္းမအခ်င္းခ်င္းကိုပဲ စိတ္၀င္စားေသာ ေယာက်္ားလ်ာျဖစ္ေနလို႔ပင္ ျဖစ္ရေပမည္။ မိုးေကာင္းကင္၏ နားတြင္ ေကာင္မေခ်ာေလးေတြ ၀ိုင္းေနသည္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက မထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းတရား တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲပင္ မႈန္နံ႔သာလိုမ်ဳိး ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ ေကာင္မေလးသည္ မိုးေကာင္းကင္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ဆက္ဆံလာေသာအခါ အလိုလို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္၍ အနားက လြင့္ထြက္သြားရတာျဖစ္သည္။ မႈန္နံ႔သာဆိုေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာ မိုးေကာင္းကင္ သိမွာသိပါေလစဆိုသည္မွာ တခါတခါ သူမ၏ အေတြးထဲသို႔ ၀င္လာတတ္ေသာ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ပင္။ ယေန႔ထက္တိုင္ေတာ့ မႈန္နံ႔သာ အေျဖကို ရွာမရေသးပါ။
မိုးေကာင္းကင္၏ကားေလး ေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္ကို ေငးၾကည့္ေနသူမ်ာထဲတြင္ သူမ၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တင္ဇာလင္းလဲ အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ကားအနီေလး ျမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ပင္မထားပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္မိသည္။ မႈန္နံ႔သာက တင္ဇာလင္းကို လက္ညိဳးထိုးကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေသာအခါ တင္ဇာလင္းက သူမေပါင္ကို လက္၀ါးႏွင့္ရိုက္သည္။ မႈန္နံ႔သာတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ေျပသြားေလၿပီ။ စိတ္ေကာက္ မေျပလို႔လဲ မျဖစ္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ေျပာစရာ စကား ရွာလို႔ရသြားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင္ပင္။ တျခားေတာ့မဟုတ္။ မိုးေကာင္းကင္၏ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္သည္။
ေအးဒီေန႔ ကြ်န္မ အလုပ္စဆင္းတဲ့ေန႔။ အျဖစ္ကိုျပန္ေျပာပါရေစ။ ထိုေန႔စျပီး ျမန္မာလီေတြ မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။ ေသးထြန္းတယ္။ မေလာက္လဲ မေလာက္စား--ေတြ။
ReplyDeleteရန္ကုန္ျမိဳ႕ ေဆာင္းႏွင့္းဟိုတယ္ေလးမွာ တလကို ၁ သိန္းေပးမည္ဆိုျပီး အလုပ္၀င္တာ။
ကြ်န္မအတသက္ ၁၇ ႏွစ္။ ရင္ၾကီးတင္ကား။ အရပ္ ၅ ေပ။ ေပါင္ ၉၀ သြယ္သြယ္ကေလး။
ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ခါစ။
ေက်ာင္မွာတုန္းက အေကာင္းေလးေတြရဲစား စကားလိုက္ေျပာလို႔ သိပ္စစ္ညစ္ခဲ့ရသည္။ ဒါတင္မက အကိုၾကီး၊ အင္ကယ္ၾကီးမ်ားပင္ ကြ်န္မအလွကို လိုခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္မဘယ္သူ႕ကိုမွ လပ္မခံခဲ့ပါဘူး။ အပ်ိဳစင္ေလး။
ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ အလုပ္စတ၀င္သည္။ မန္ေနဂ်ာမမၾကီးက ဧသည့္သည္ေတြလက္ခံ၊ ေငြရွင္း၊ အခန္းရွင္းသူေတြကို ညႊန္ၾကားနည္းကို သင္ေပးသည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ညေန ၅ နာရီထိုးေတာ့ မန္ေနဂ်ာ မမ ျပန္ရန္ျပင္ေတာ့သည္။
မမ က ကြ်န္မ ကို အခန္း ၁၀၅ မွ ဧသည့္ေသ ႏိုင္ငံျခားသား ၁ ရက္စာ အခန္းဖိုးကို သူလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတာင္းရန္ မွာထားခဲ့သည္။
ည ၉ နာရီေလာက္မွာ ႏိုင္ငံျခားသား အဂၤလိပ္ အခန္းကိုျပန္လာသည္။ ကြ်န္မ တည္းခိုသူ အသစ္တစ္ဦးအား အခန္းသို႔ႏွင့္ ေငြရွင္းေပးေနရာ သူကို စကားေျပာခ်ိန္မရလိုူက္ေပ။
မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ အခန္း ၁၀၅ ကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္သည္။ ဖုန္းမကိုင္။
ကြ်န္မ အခန္းတံခါး ဘဲလ္ကိုေခါက္လိုက္သည္။ ခနၾကာေတာ့ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လာသည္။ ကြ်န္မအထဲကို ၀င္လိုက္သည္။
ထိုအခါ ကြ်န္မ ပါစပ္ကို ပင္ပိတ္ထားလိုက္သည္။
ၾကီးလိုက္တဲ့လီး။ ေအးဒီအဂၤလိပ္ဘာမွ မ၀တ္ထား။ ကိုယ္တံုးလံုး။ လီတန္ၾကီးကလည္းရွည္လိုက္တာ တေတာင္ေလာက္ရွည္မည္။ လီးအလံုးမလည္း ကြ်န္မလက္ေကာက္ ၀တ္ေလာက္ရွည္တယ္။ ဒါေတာင္ မေတာင္ေသး။
လီူက ေပါင္ၾကားကိုတြဲက်ေနတယ္။ သူ႔အရပ္မလဲ ၆ ေပခြဲေလာက္ရွည္တာ။ အသက္က ၅၀ ေလာက္ သံမာ ၾကီးထြားတဲ့လူၾကီး။ လူပံုက အေသလိုးမဲပံုမ်ိဳး။
ကြ်န္မ ရင္ေတြခုန္လာတယ္။
ဒါႏွင့္--ရွင့္ဆီက အခန္း တ ရက္စာ ရွင္းေပးဖို႔လာေျပာတာဟု--အသံတုန္ျပီးေျပာလိုကနေတ။
ကြ်န္မ အေနအထားကို ၾကည့္ျပီး--သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူလီတြက်ေနတာ--ကို။
သူက ကြ်န္မကို လာခဲ့ပါဆိုျပီး--သူအိပ္ယာထံတင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိက္ကိုဖြင့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ အနားကို ေလွ်ာက္လာတယ္။
လီးပလႈပ္လီလႈပ္လက္ႏွင့္ ျမင္းလီးေလာက္ရွိတယ္။ အာ--ပါးပါး--ၾကီးလိုက္တာလို႔--စိတ္ထဲက ေတြးမိေနတယ္။
ကြ်န္မ အဖုတ္ေလးမွာ အရည္ေတြစိုေနျပီး။ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ရင္ခုန္--အရည္ မစိုဘူးဘူး။
သူကြ်န္မ အနားေရက္ေနခ်ိန္မွာ သူလီးက ကြ်န္မ ႏို႕အနားမွာ ၀ဲေနတယ္။ ပိုက္ဆံကိုထိုးေပတယ္။
အေရးထဲ ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ ေအာက္ျပဳတ္က် သြားတယ္။ ကြ်န္မ ကမန္းကတန္း ၾကမ္းျပင္က ေကာက္ျပီး ျပန္ေခါင္းအေထာင္ ဘီယာ ဘးခြန္ေလာက္ၾကီးတဲ လီးဒစ္ၾကီးက ကြ်န္မ မွ်က္ႏွာမွာ ကပ္ျပီးသားျဖစ္ေတတယ္။
ကြ်န္မစိတ္ေတြ အားလံုးေမွာင္မဲသြားတယ္။ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာလဲ ကမၻာပ်က္သလိုၾကီ။
ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ေအးဒီအဂၤလိပ္က ကြ်န္မေခါင္းကိုဆြဲျပီး သူလီကို ကြ်န္မ ပါစပ္နားကို ပက္လိုက္ေတ။
ကြ်န္မလဲ ဒူေထာက္လွ်က္သား ဘာလုပ္၇မလဲ မသီ။ လူ႔လီကို သူ႕လက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာကြ်န္ပ ပါစပ္ထဲကို ထည့္တယ္။
လီးကလဲ စေတာင္လာျပီ။ ၾကီးလိုက္တာ သူ႔လက္ႏွင့္ေတာင္ ဆုပ္လို႔ မမိဘူး။
လီဒစ္က ၾကီးေတာ့ ကြ်န္မပါစပ္ကို ၀င္ဖို႕ေနေနသာ--အဖ်ားကေလးသာ ၀င္သြားတယ္။
အရသာက တမ်ိဳးဘဲ။ သူေဆာင့္သြင္းတယ္။ တံေထြးေတြႏွင့္ ၁ လက္မေလာက္၀င္သြားတယ္။
နာလိုက္တာ။ ကြ်န္မ တြန္းထုတ္လိုက္ေတ။
သူက ကြ်န္မကို ခေလးတေယာက္လို ေကာင္ခ်ီျပီး အိပ္ရာထဲ ဆြဲတင္ ပစ္ခ်လိုက္ေတ။
ကြ်န္ထမိန္ကို ခြ်န္ပီး အတြင္းခံကို ပါဆြဲခ်ြတ္လိုက္ေတ။ ေပါင္ႏွစ္ဖကိုကား ျပီးကြန္မ အဖုတ္ ေသးေသးလေးကို သူလွ်ာၾကီးႏွင့္ ယ်က္လိုက္တယ္။
ေအာင္ေမလဲ----ေလဟာျပင္ၾကီးထဲမွာ ေမ်ာျပီးလြင့္ေနသလိုဘဲ။ အရသာရွိလိုက္တာ။
ေစာက္ရည္ေတြကလဲ--ထြက္ိလုက္တာ--စိုရႊဲေနတာဘဲ။ တခါမွ မျပီးဘူးခဲတာ ခနတာအတြင္း ၃ ခါ ေလာက္ျ႔ပီးသြားတယ္။
အိပ္ယာေပၚမွာလူးျပီး ေကာင္းလို႕ တအင္းအင္း အသံေတြထြက္ေနေတာ့တယ္။
ေအးဒီလူၾကီးက ကြ်န္မေပါင္းကို ကာျပီး သူ႕လီးကို အဖုတ္ကေလးထဲထိုးဖို႕ အ၀နားကို ခ်ိန္လိုက္ေတ။
လီးတန္ၾကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္ထားတယ္။ မာေတာင့္ျပီး ၾကီးလိုက္တဲ့လီ။ အားပါးပါး--ျမင္းၾကီး လီးေလာက္ ရွိေတ။ လွည္လိုက္တာကလဲ ၁၈ လက္မေလာက္ရွေမ။ အထင္းသားျမင္ေနရတယ္။
သူ႔လီဒစ္ၾကီးဟာ ကြ်န္မ အဖုန္ပေလးကို ေပ်ာက္သြားေလာက္ေအာင္ ၾကီးေနတယ္။ ဒီဒစ္ၾကီးက ကြ်န္မ အဖုတ္ အေပါက္ကေလးကို ဘယ္လို၀င္မလဲ။ အျဖစ္ႏွိုင္ဘူး။
ခံလဲခံခ်င္၊ ေၾကာက္ကလဲေၾကာက္။
ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ကြ်န္မ အဖုတ္ ေသးေသးလဲ အေပါက္ကို အတင္းထိုးထည့္လိုက္ေတ။
အားနာလိုက္တာ။ ေဖါက္ဖုတ္ကြဲသြားျပီး။ ေသြးေတြ စီးထြက္လာျပီ။
သူလီၾကီး ၄ လက္မေလာက္၀င္သြားတာ။ မနားဘူး ဆက္သြင္းတယ္။ သူ႔လက္တုတ္ၾကီးနင့္ ခါးကိုညွစ္ျပီး တအားေဆာင့္သြင္းလိုက္တာ ၈ လက္မေလာက္ ၀င္သြာေတ။ အေျမွးပါးေလး ေပါက္းသြားျ႔ီး ေသြးေတြ အမ်ားၾကီးထြက္ေနတယ္။
ေအာင္ေမလဲ--ၾကီးလိုက္တဲ့လီး။ ေစါက္ဖုတ္လဲ ကြဲသြားျပီ။ နာလိုက္တာကလဲ ေျပာမေနနဲ႕။